Nefsini terketmeden rabbini arzularsın

Nefsini terketmeden...
Nefsini terketmeden rabbini arzularsın
Hayvanı sen geçmeden, insanı arzularsın

(Men arefe nefsehu, fekad arefe rabbah) 
Kendini sen bilmeden, Sübhanı arzularsın

Sen bu evin kapısın henüz bulup açmadan
Maşuka kavuşacak, zamanı arzularsın

Dışarı üfürmekle yıkılırmı bu ocak
Gönlün Hakka vermeden, ihsanı arzularsın

Dağlar gibi kuşatmış tembellik kardeş seni
Günahını bilmeden gufranı arzularsı

Konuk için evin yok, hiç hazırlığında yok
Issız dağın başında, mihmanı arzularsın

Bostanı bağı gezdim, meyvesin bulamadım
Sen söğüt ağacından rummanı arzularsın

Gece sayıklar gibi anlaşılmaz söz ile
Sendemi ey niyazi, irfanı arzularsın

Camı temizlemeden, aynayı arzularsın
Zunnarını kesmeden, imanı arzularsın

Küçük çocuklar gibi binersin ağaç ata
Tecrüben yok, topun yok, meydanı arzulasın

Karıncalar gibi sen ufak ufak yürürsün
Meleklerden ileri seyranı arzularsın

Topuğuna çıkmadan suyu denız sanırsın
Sen derdyi geçmeden ummanı arzularsın

Haydi Niyazi yürü atma okun ileri
Derdi ile kul olmadan sultanı arzularsın

Niyâzî-i Mısrî